"Stare drzewo"

Wróży sobie ze znaków zapisanych deszczem,

siatki zmarszczek na skórze poczerniałej kory.

Pień podpiera się cieniem. Jest stary i chory;

liczy martwe gałęzie i stulecia - przeszłe.

Skamieniało w ugorze, ale jest uparte.

Głębiej wkręca korzenie, chociaż źródło wyschło.

Siłę daje , wciąż żywym, konarom i liściom,

niepisana ugoda ze stwórcą i z czartem.

Przed laty przygarnęło bezdomną boginię.

Zapomnianą przez wszystkich panią dawnej kniei,

Bezimienna nędzarka, ma z kim swój los dzielić.

Jest wieczna. Będzie czekać, aż wieczność przeminie.

~ Michał Witold Gajda

Fot. J.A. Szalaty